50. Malvern Hill oraz Eastnor Castle.

Wzgórze Malvern, pamiętam, obiecałem sobie na nie wejść pierwszego dnia, kiedy moja noga stanęła na Wyspach. Widziałem wtedy je w drodze z lotniska i tak sobie powiedziałem. Minęło sporo czasu jak widzicie. Dopiero teraz trafiła się okazja znów z Michałem pojechać właśnie na nie, a przy okazji, zobaczyć parę innych rzeczy.

Z informacji ogólnych warto wspomnieć, że jest to wzgórze z którego widać wiele mil okolicy Herefordshire i Worcestershire, można autem dojechać mniej więcej do połowy wzgórza, oraz, że niemal do szczytu biegnie asfaltowa ścieżka. Jest to więc opcja ''rodzinna''.

Idziemy więc. Widać faktycznie sporo, i jak mam tu płasko.

   

Chcieliśmy zobaczyć jeszcze Zamek Eastnor, oraz sprawdzić resztki zaznaczone na mapie jako Bronsil Castle. 

Zamek Eastnor, był zamknięty. Trafiliśmy, obok niego było akurat przyjęcie, lordów chyba jakichś, patrząc na auta i prywatny helikopter, potrzebowałem informacji o okolice, skąd można by zamek zobaczyć, i dostałem je.
Trafiliśmy nawet lepiej, druga brama była otwarta. Piszę zakaz wejścia, ale cóż, zawsze można powiedzieć, że nie rozumie się po angielsku. Weszliśmy i mieliśmy widok na zamek z pierwszej prawie że ręki.

Bronsil Castle, nie zrobił wrażenia. Właściwie nic z niego nie zostało, ale tak to już jest, jeżeli widzisz na mapie coś, z obok tego napisem ''remains of'', można się wszystkiego spodziewać. Raz będą to całkiem fajne ruinki, innym razem kupa ziemi. Trzeba sprawdzać.

49. Szybki wypad do Brecon Beacons. 25.09.

Kolejna osoba zainteresowała się łażeniem. Tydzień wcześniej byliśmy na ''spacerze'' blisko Knighton w Walii, tym razem chciałem pokazać Michałowi coś nieco konkretniejszego, i pojechaliśmy w miejsce gdzie już kiedyś byłem, okolica górki Craig y Fan Ddu.

Kierunek Merthyr Tydfil, Pontsticill, tam chwila postoju, dalej już według mapy.

Miejsce docelowe, również warte polecenia. Jest parking w lesie, blisko wodospadów, więc mając chęć, można przyjechać na nockę, czy coś.

Kierujemy się pod górę potoku zaliczając kolejne wodospady, kiedy zaczyna się huśtawka pogodowa, towarzysząca nam do niemal końca wyjazdu.

Słońce, za chwilę deszcz, by znów świeciło, a za chwilę oberwanie chmury. Walia. Idziemy dalej. jest profit z wyjścia, znalazłem grzyby.

Wychodzimy z lasu, kierując się w górę, zaczyna wiać. Widać jak zmienia się pogoda. Plan powrót i rozpalenie ognia.

Zdjęcia były robione w odstępie dosłownie minut.

Z rozpaleniem ogniska było trochę zabawy - wszystko wilgotne. Zrywając korę brzozową koło wodospadu, ludzie się dziwnie na mnie patrzyli, cóż widocznie nie znają się na niczym. 

Powrót był raczej dość szybki, obaj musieliśmy myśleć o robocie dnia następnego, ale grunt że się podobało.

48.Gower Wales, 10.09

Mam ostatnio problem z połączeniem, tak więc jest kilka zaległości.

Słyszałem o Gower, jako półwyspie w Walii już jakiś czas temu. Wybraliśmy się razem z Robertem i Adamem po prostu spędzić weekend nad morzem.
Plan był taki, by zjawić się na zachód słońca, znaleźć miejsce na nocleg, i w gruncie rzeczy tyle.
Trafiliśmy dosłownie w ostatniej chwili.

Nieco dalej widać wysepkę, która z czasie odpływu jest połączona ze ''stałym lądem'' groblą z kamieni. Można wejść. Nie wchodzimy. Tablica pokazuje przypływ w krótkim czasie, poza tym musimy znaleźć miejsce na nocleg.

Zastanawialiśmy się gdzie spać. Szukać miejsca wyżej, czy jak ja nalegałem - rozbić się na plaży. Niedaleko właśnie była jedna. Fajna. Widać, że nie zaleje nas raczej podczas przypływu.

Piękny czas spędzony w świetle księżyca. Fale, te kolory, i Single Malt.

Rano, pustynia, pogoda piękna. Plan - spędzić jeszcze czas na plaży, wracając wejść na wysepkę widzianą wczoraj. Liczymy na to, że się da.

Wyrzucił Ocean. Ktoś ma pojęcie co to jest?

Wracamy się. Grobla niestety zalana. Zmiana planu, idziemy do pubu zaraz obok, i czekamy aż odejdzie woda.

Czas niestety mija, a morze jakie było, takie jest. W pewnym momencie już pomału mało nas to interesowało, a potem już trzeba było wracać.

Zrobię reklamę temu miejscu, bo jest parking, skąd na wyspę, klify i plaże jest blisko. Jest i pub, na klifie, z pięknymi widokami, i naprawdę dobrym jedzeniem. No i stety, czy niestety jest popularne, więc i ludzi sporo, Generalnie miejsce warte polecenia.

47. Crib Goch - Najlepszy Szlak w Snowdoni.

Już tak jest, że spontaniczne pomysły zwykle okazują się najlepsze. Fakt, czasem nie przygotowanie daje się we znaki, ale generalnie, jest lepiej, niż planować i nic z tego nie mieć.
Jak może pamiętacie, gdy byłem pierwszy raz w Snowdoni ponad dwa lata temu, ubzdurałem sobie iść na Crib Goch. Nie wyszło jednak to z powodu brata, którego miałem pod opieką. Co się okazało, słusznie, że nie poszedłem wtedy tam z nim.

Adam zadzwonił w piątek, że nudzi mu się, i można by coś zrobić. Zaproponował znów zaatakować Crib Goch, skoro ma być pogoda. Zgodziłem się od razu.

Wyjechaliśmy po 7 rano, mając koło trzech godzin jazdy. Na miejscu okazało się, że nie ma gdzie auta zostawić, zatrzęsienie ludzi. Krążyliśmy, ale w końcu udało się auto zostawić. Szybko się zebrać i iść.
Weszliśmy na Pyg Track, by szybkim tempem po jakichś 30 minutach dotrzeć do początku szlaku.

Niemal natychmiast zaczęła się wspinaczka.

Na górze dopiero tak naprawdę zobaczyłem na co się pisałem. Zdjęcia i tak tego nie oddadzą.

Poruszając się szczytem, mając z jednej pionową skałę, z drugiej nie wiele bardziej równą, kilkaset metrów w dół - robi wrażenie. Człowiek ma różne przemyślenia, jeżeli musi przejść kilkanaście metrów po cienkim występie, zastanawiając się, czy jeśli, to skała utrzyma. I tak kilkanaście przynajmniej razy. Przyznaje, że szorowałem tyłkiem kilka miejsc. Uważam, że każdy powinien coś takiego przeżyć, pomyśleć.

W pewnym momencie doszliśmy do przełączki, chwila odpoczynku, i kolejna wspinaczka, tym razem już zaliczając najwyższy szczyt Crib Goch.

Snowdon

Patrząc w tył..

Na górze złapały nas chmury, i tak szliśmy aż na szczyt Snowdon, gdzie chwile odpoczęliśmy, i miałem okazje zobaczyć ten bar, co był wtedy zamknięty.

Zamierzaliśmy się wrócić podobnie, tyle, że drugą stroną przez Y Lliwedd, tak więc kawałem w dół Watkin Path, i wejście.

Crib Goch

Y Lliwedd

Czas nas trochę gonił, więc przyspieszyliśmy kroku. Y Lliwedd okazał się wcale łatwy, tylko wyglądał z Crib Goch na podobnie trudny.

Pogoda nam się w sumie udała, nie padało, nie wiało, co prawda słońce mieszało się z chmurami, ale było też chłodno. Dobre warunki na chodzenie. Adam już tam był wcześniej, ja z kolei się nie zawiodłem. Gdyby ktoś się pisał na wyprawę tam, pierw niech się zastanowi, czy da radę, ale polecić mogę to każdemu,

46. Kornwalia, Cornwall - Najlepsze Miejsce na Spędzenie Wakacji, 21-28.VII.

Postanowiliśmy wybrać się gdzieś wszyscy razem. Padło na Kornwalię, jako, że wyglądało to na najlepsze miejsce gdzie może pojechać i ktoś, kto chce odpocząć, i Kobieta w ciąży, i dzieci.

Od samego początku pojawiły się problemy natury logistycznej, tj Gdzie jechać? Nie mając auta, jak dojechać? Gdzie spać, jak itd.

By nie wyszło już przesadnie drogo padło na autobus, spanie w namiocie, i w miarę normalne miejsce - Gorran Haven koło St. Austell.

Plan zakładał wzięcie minimalną ilość rzeczy, by nie nosić, oraz odpoczynek, więc znów, nie nosić.

Dzień 1

Autobusem National Express, z dwoma przesiadkami dotarliśmy do St. Austell w Kornwalii, gdzie nie mając tak późno żadnego busa, musieliśmy wziąć taxi, by dojechać na kemping, Treveague Farm.

Sama podróż trwała ponad 10 godzin.

Rozbijaliśmy się chwilę przed 23, nie wiedząc zupełnie gdzie jest nasze miejsce na namiot.

Dzień 2

Rano okazało się, że jednak musimy się przenieść z namiotem. Mając kilka miejsc do wybory, wyszedłem z założenia, że lepiej na górce, rozbić się jednak wyżej, niż niżej. Co prawda wiało, ale gdyby lało, chociaż nie do namiotu.

Przyszedł czas wybrać się na plaże. Pogoda była zmienna, ale lepsza, niż gorsza. 

Vault Beach

Czas było powoli coś zjeść, więc zwinęliśmy się, z myślą, że odwiedzimy sklep we wsi Gorran Haven. Sama wioska bardzo klimatyczna. Kilkanaście - kilkadziesiąt domów. Port, plaża, ogólnie fajnie.

Wyposażenie sklepu żadne, a ceny kilka razy większe. Skądś to znam.

Dzień 3

Przyszła kolej ma kolejną plaże w okolicy, Hemmick Beach. Fajniejsza, niż wczorajsza. Akurat był odpływ, więc było gdzie połazić.

Chciałem zrobić ognisko na plaży,  upiec kiełbaski i kotlety jagnięce, własnej produkcji z farmy gdzie się rozbiliśmy, ale pojawił się problem z drewnem. Musiałem robić wyprawy i ciągnąć gałęzie z pobliskiego lasku. Chyba dziwnie wyglądałem, że się ludzie patrzyli, ale było warto, bo jedzenie dobre było. Pomimo deszczu, który zaczął padać.

Dzień 4

Że Niedziela, i pogoda raczej brzydka, postanowiliśmy odpocząć. Coś ugotować lepszego, i ogólnie dychnąć. Wybrałem się do wsi popatrzeć, co tam ciekawego w sklepie mają. Nic nie mieli. Trafiłem jedynie 300g mielonego mięsa wołowego za 4£, co raczej mi drogo wychodziło, jakiś tam sos pomidorowy, makaron. takie byle co, ale to byle co okazało się świetne. Mięso, muszę przyznać można było spokojnie jeść surowe. Takie dobre. Chyba jednak coś jest w małych lokalnych gospodarstwach.

Dopiero pod wieczór się wypogodziło.

Dzień 5 

Chcący uzupełnić zapasy, wybrałem się do St Austell, by odwiedzić jakiś market. Bus z Gorran Haven jedzie z sezonie wakacyjnym do miasta tylko dwa razy w ciągu dnia. Komunikacja jest tragiczna.

Pół dnia stracone, drugie pół na plaży.

Browar St Austell

Dzień 6

Rozważałem spędzenie dzisiejszego dnia po swojemu, to znaczy wybrać się gdzieś długodystansowo, ale poszedłem na kompromis, że przejdziemy się nie daleko, ale dalej, razem. 

Dotarliśmy klifami do Porthlune Cove. Całkiem fajna plaża, z widokiem na zamek Caerthys, do którego nie ma wejścia. Można zjeść loda i wypić piwo. No jak kto woli.

Dzień 7

Mieliśmy zaplanowane na dzisiejszy dzień obejrzenie Lost Gardens of Heligan. Nie wyszło. Wszystko z powodu busa, a raczej jego braku. Ostatni dzień spędziliśmy zatem na plażach w Gorran Haven. Po prostu odpocząć. Dopić Laphoraig. Mieliśmy zarezerwowany stolik w restauracji, by w końcu spróbować ichniego jedzenia.

Znów był odpływ więc byłem połazić.

Jedzenie zaskoczyło, tu mógłbym zrobić chyba nawet reklamę. Była jagnięcina marynowana w winie z rozmarynem i cebulą z ziemniakami i warzywami z wody, kilka lasagni i pizza. Wszystko pyszne. Wszystko lokalne i ponoć ichnie. Już nie tyle Kornwalia, ale kto powiedział, że angielskie jedzenie jest złe? 

Ostatnie chwile przed wyjazdem. Trzeba wcześnie wstać. Pogoda nie dopisywała zbytnio. Zrobiła się jak na złość na sam koniec? Na szczęście nie, rano padało, i jakby mówiło, nie żałujcie, ale żałowaliśmy - że musimy wracać.

Wnioski:

Wiem, na taki czas może nie wysiliłem się z pisaniem, ale co miałem pisać? O tym, jak leżałem i piłem piwo? To każdy robi, jak jedzie ''wypoczywać", a ten wyjazd to właśnie zakładał. Nie survival, i zwiedzanie. Mogę polecić jak ktoś też tak chce. Tam jest fajnie.

Oprócz tego tak:

- Auto! Byliśmy jedyni bez. Może i dumni, że daliśmy radę, ale nie chcecie wiedzieć ile nas to wyszło.

- Lokalne specjały potrafią być ciekawe, chyba spróbuję takich z własnej okolicy. Hereford ma swoje własne byki.

W sumie co resztę? Wszystko obija się o auto. Bo nawet mając pogodę jak mieliśmy zawsze można było gdzieś jechać. No ale..